Beren op de pier
Harde wind, opwaaiend zand, snoeppapiertjes en andere troepjes, maar vooral een geïmproviseerde ring bestaande uit een enkel lint maakten dat ik weinig vertrouwen had dat Doortje tijdens onze demo’s bij Honden aan Zee iets zou doen. In plaats van vertrouwen te hebben, stond de pier van Scheveningen vol beren.
Toen ik Doortje kreeg en naar cursus ging met haar, merkte ik al snel dat ze het leren en samenwerken met mij heel leuk vond, dus toen ik dogdance kon gaan doen, heb ik er nooit 1 seconde over nagedacht dat teckels eigenlijk zelfstandig werkende honden zijn. Helaas werd Doortje door omstandigheden erg onzeker en werd ze bang voor andere honden. Toen ik met haar de instructeurscursus ging doen, wilde ze op dag 1 niet uit haar bench komen, omdat ze het te spannend vond. De rest van de week heb ik in een hoekje met haar kunnen werken, maar mijn wens om ooit eens een wedstrijd te lopen, zag ik toen wel een beetje in rook op gaan.
Direct deze wens laten varen wilde ik niet. Ik wist door de instructeurscursussen heel wat meer over honden, dus ik besloot op een rustige en positieve manier met Doortje te gaan werken aan haar zelfvertrouwen. Op de terugkomdag een paar maanden later had ik een al een hele andere hond! Ik besloot ons in te schrijven voor onze eerste wedstrijd op Animal Event. Ondanks dat een hele routine teveel gevraagd was, was ik verkocht en ik besloot door te gaan.
Vanaf dat moment kwamen we in een rollercoaster terecht. Soms gingen we omhoog en dan stortten we weer naar beneden en gingen we over de kop. Ik werd aardig op de proef gesteld. Het perfect willen doen, ging niet met Doortje. Zij voelde mij haarfijn aan en liet het afweten door te gaan snuffelen of zoals de meesten weten, de ring uit te rennen… Wat heb ik vaak de handdoek in de ring willen gooien. Dan zag ik het gewoon echt niet meer zitten, maar opgeven? Nee, ik kon het gewoonweg niet. Ik vond het toch te leuk ondanks dat ik op wedstrijden mezelf vaak af vroeg waarom ik eigenlijk mee deed. We hebben in die tijd zeker ook wat hoogtepunten gehad, maar toch ook aardig wat dalen gekend.
Kwalificatieklasse was wat ik zo graag wilde, maar het leek zo onbereikbaar totdat we anderhalf jaar geleden begonnen aan het afbouwen van voer. Ook dat was een weg met hobbels, maar Doortje bleef haar beste pootje voorzetten en ook ik ging maar door en door, want wie weet ooit… En die ooit kwam er! Ons harde werken werd beloond! We konden kwalificatieklasse gaan proberen en wat ging dat goed! Vertrouwen werd ons sleutelwoord. Vertrouwen van Doortje in mij…vertrouwen dat ondanks dat ik raar zenuwachtig doe, de situatie toch oké is, dat ondanks dat de omstandigheden misschien moeilijk zijn, we best samen kunnen werken en het gewoon leuk is! Vertrouwen van mij in Doortje dat ze het allemaal echt wel kan!
Gisteren op de pier van Scheveningen zag ik weer allemaal beren. Doortje heeft die beren er mooi afgewerkt! Ik ben ontzettend trots en blij dat we al die tijd hebben doorgezet. Het was niet de makkelijkste weg, maar ik heb tot nu toe al heel erg mooie lessen van Doortje mogen leren en ik had het niet anders gewild!
Doortje en ik zien jullie graag op een volgende wedstrijd, want wij zijn nog niet klaar!
Esther Wijma